چرا شرکت ها و دانشگاه ها باید همکاری های طولانی مدت داشته باشند؟

در دهه گذشته، تحقیقات زیادی در مورد شرکت ها و دانشگاه ها انجام شده است. شرکت‌هایی که هزینه‌‌های خود را برای تحقیقات اولیه در سه دهه کاهش داده‌اند، برای دسترسی به بهترین ذهن‌‌های علمی و مهندسی در حوزه‌های خاص، به طور فزاینده‌ای این نقش را به دانشگاه‌‌ها واگذار کرده‌اند. دانشگاه‌‌ها با حمایت مالی کمی از طرف دولت برای تحقیقات آکادمی رو به رو هستند (منظور نویسنده در کشور آمریکا است). به همین دلیل پذیرای شرکت‌‌ها بوده، شرکت‌ها از آنها می‌خواهند تا در مورد اقتصاد محلی تحقیق کنند.

به جای پروژه‌‌هایی که فقط یکبار انجام می‌شود، هر دو طرف (یعنی شرکت ها و دانشگاه ها)، علاقه بیشتری به روابط و همکاری‌‌های طولانی مدت دارند. اما هر دو طرف با موانع آشنایی رو به رو هستند، به خصوص هنگامی که کار به سمت قرارداد‌های محرمانه کشیده می‌شود و یک قرارداد تحقیقاتی پژوهشی انعطاف پذیر اما سودمند، به وجود می‌آید و نوعی حق مالکیت محسوب می‌شود.

من این روابط را نه تنها در هشت نهاد عمده تحقیقاتی بوستون، از جمله نهاد دانشگاه‌‌‌‌‌ هاروارد، بلکه در سراسر کشور نیز مشاهده کرده‌ام. من مرتبا در مورد این موضوع از مدیران دانشگاه‌‌‌‌‌ها، سران فدراسیون‌‌‌‌‌های تحقیقاتی و مدیران شرکت‌‌‌‌‌های پیشرو می‌شنوم و آنچه اغلب چیزی که گفته می‌شود این است که هیچ یک از طرفین شرکت ها و دانشگاه ها، نمی‌خواهند یک مدل معامله داشته باشند، که برای شروع هر پروژه دوباره نیاز به مذاکره داشته باشد.

بیشتر بخوانید: بررسی اجمالی مجله کسب و کار هاروارد

در عوض، آن‌‌‌‌‌ها یک مدل ارتباطی می‌خواهند (یک مدل سازگار با دوام) که شرکت‌‌‌‌‌ها را قادر می‌سازد تا با دانشگاه‌‌‌‌‌ها همکاری کنند و مرتبا در مورد تحقیقات با آن‌‌‌‌‌ها در ارتباط باشند و تبدیل نتایج این تحقیقات به کالاهای جدید و رشد اقتصاد به سرعت شکل گیرد.

محل تحقیق و توسعه شرکت را در نزدیکی افراد با استعداد قرار دهید

مزایای حضور بخش تحقیق و توسعه در نزدیکی دانشگاه‌‌‌‌‌های بزرگ تحقیقاتی در فرآیند همکاری شرکت ها و دانشگاه ها، به خوبی شناخته شده است. شرکت‌‌‌‌‌های دره سیلیکون، برای تحقیقات پارک‌‌‌‌‌های اکوسیستمی نوآورانه، به مدت طولانی در نزدیکی دانشگاه‌‌‌‌‌های استنفورد، کالیفرنیا و برکلی بوده است.

مینیاپولیس، هم در نزدیکی دانشگاه “مینه سوتا” و “ارل او” بوده است. مرکز تحقیقات پزشکی باکن، همچنان یکی از بزرگترین گروه‌های پزشکی در دنیا را برای انجام تحقیقات، توسعه می‌دهد.

اما در ۱۰ تا ۱۵ سال گذشته، چنین حرکت‌هایی تا حد زیادی تسریع یافته‌اند، زیرا شرکت‌‌‌‌‌ها از اهمیت چنین اقداماتی آگاه شده‌اند. در بوستون ۵۵ موسسه آموزش عالی وجود دارد، که شمار زیادی از شرکت‌‌‌‌‌های مراقبت‌‌‌‌‌های بهداشتی و دیگر صنایع را جذب کرده‌اند.

این شرکت‌‌‌‌‌ها شامل فیزر، که یکی از بزرگترین مراکز تحقیقاتی را در سال ۲۰۱۴ تاسیس کرد و همچنین مراقبت‌‌‌‌‌های بهداشتی فیلیپس، که مرکز تحقیق و توسعه ایالات متحده آمریکا را در سال ۲۰۱۵ از وسچر کونتی نیویورک، جایی که ۶۷ سال در آن اقامت داشت، به کمبریج آورد، است.

غول‌هایی مانند فیس‌بوک، توییتر و آمازون مرکز ساحل شرقی و یا دفاتر مهندسی و تحقیق و توسعه در این منطقه ایجاد کرده‌اند و به گوگل، آی بی ام، اسچلومبرگر، مایکروسافت، کامکست و اوراکل پیوسته‌اند.

مدیر عامل شرکت جی ای، جفری ایملت، گفته است: «شرکت جی ای در سال ۲۰۱۶ مرکز جهانی خود را همراه با ۶۰۰ شغل فناوری‌گرا به بوستون منتقل کرد تا در مکانی باشد که آرزوهای مشترک خود را به اشتراک بگذارد.»

بذر تحقیقات اولیه را در همکاری بین شرکت ها و دانشگاه ها بکارید

به جای نظارت بر تحقیقات در مراحل اولیه در دانشگاه‌‌‌‌‌ها و منتظر یک موضوع جالب ماندن، شرکت‌‌‌‌‌های هوشمند به طور فزاینده‌ای در مورد موضوعاتی که علاقه دارند، بذر پاشی می‌کنند (موضوعات مورد علاقه خود را به دانشگاه‌‌‌‌‌ها می‌دهند تا در مورد آن تحقیق کنند).

در گذشته، بعضی از شرکت‌‌‌‌‌های بزرگ، برنامه‌‌‌‌‌ها و دوره‌های پسا دکتری را بدون دخالت در پیشرفت دانشجویان و بدون هیچ گونه ارتباط مستقیم با یک گروه تحقیقاتی دانشگاهی یا دانشجویان دکتری، برای اهداف بشر‌ دوستانه اجرا می‌کردند.

مدل جذاب‌تری که در حال ظهور است به این صورت است که شرکت، به داوطلبان دکتری و محققان پسا دکتری که بر روی مشکلات علمی دشوار و یا زمینه‌‌‌‌‌های جدید فناوری که شرکت به آن تمایل دارد کار می‌کنند، سرمایه یا کمک هزینه می‌د‌هد و دانشمندان یا مهندسان پروژه را با استادان دانشکده هماهنگ می‌کنند.

اگر چیز امیدوارکننده‌ای پدیدار شود، به طور مستقیم از سوی شرکت یا از طریق پیشنهاد مشترک به یک موسسه دولتی توسط دانشگاه و شرکت، سرمایه گذاری بیشتری به پروژه تعلق می‌گیرد.

هدف این است که پیشنهادی مشترک برای تأمین مالی به موسسات ملی بهداشت ایالات متحده ارائه شود. بحث‌‌‌‌‌های مشابه با شرکت‌‌‌‌‌های مراقبت‌‌‌‌‌های بهداشتی دیگر، با هدف کوتاه مدت ارائه پیشنهادات مشترک به سازمان‌‌‌‌‌های دولتی، و هدف بلند مدت تبدیل نتایج به محصولات خلاقانه صورت می‌گیرد.

بیشتر بخوانید: همه‌ی اعضای گروه‌تان را موظف کنید تا شخصیت خلاقی باشند

نه فقط بر روی افراد، بلکه بر روی نهادها کار کنید

به طور معمول شرکت‌‌‌‌‌ها پروژه ‌‌‌‌‌هایی که یک بار انجام می‌شود، را دنبال می‌کنند. اکنون مدل‌‌‌‌‌های بادوام‌تری ظهور پیدا کرده است که شرکت‌‌‌‌‌ها را قادر می‌سازد تا ارتباط خود را به منظور پرورش رابطه‌‌‌‌‌های بلند مدت تحقیقاتی بین شرکت ها و دانشگاه ها، بر روی پروژه‌‌‌‌‌های خاصی که علاقه دارند، با موسسات حفظ کنند.

به عنوان مثال، پس از آن که نمایندگان مراقبت‌‌‌‌‌های بهداشتی فیلیپس، به بوستون نقل مکان کردند، چندین عضو دانشکده فنی مهندسی دانشگاه بوستون را ملاقات کردند و با آن‌‌‌‌‌ها آشنا شدند. پس از آن، خیلی زود یک بودجه‌ی چند ساله برای پروژه‌ای که بر روی یک سوال بنیادین در پزشکی متمرکز بود قرار دادند.

سپس برای یک توافقنامه مذاکره کردند و در آن تصریح شده بود که هر نتیجه نوظهوری باید طی یک مدت زمان خاص تبدیل به یک محصول شود و یا حق مالکیت، تنها به دانشگاه داده شود.

رِد هَت مثالی از همکاری شرکت ها و دانشگاه ها

مثال دیگر، رِد هَت (شرکت آمریکایی نرم‌افزار متن باز و سازنده مهم توزیع لینوکس) است، رِد هَت، یک پیشرو جهانی در راه حل‌‌‌‌‌های منبع باز است و یک آزمایشگاه نوآوری باز در بوستون افتتاح کرده است. این شرکت در حال حاضر مشارکت رسمی ۵ میلیون دلاری با BU (دانشگاه بوستون)، برای پیشبرد تحقیقات و آموزش در زمینه منبع باز و فن آوری‌‌‌‌‌های در حال ظهور، از جمله رایانش‌‌‌‌‌های ابری، یادگیری ماشین (هوش مصنوعی) و اتوماسیون و داده‌‌‌‌‌های بزرگ ایجاد کرده است.

بیشتر بخوانید: یادگیری ماشین (ML) چیست و چه کاربردهایی دارد؟

این بودجه علاوه بر اینکه شامل محدوده‌ی نظارت دانشجویان دکتری و دانشجویان پسا دکتری می‌شود، شامل سرمایه گذاری روی پروژه‌‌‌‌‌های مشترک با اعضای دانشکده تحت چارچوبی موسوم به رایانش اَبری ابتکاری باز نیز می‌گردد.

BU و رِد هَت، با همکاری هم مجوز تکنولوژی توسعه یافته را می‌گیرند و این در حالیست که هر حزب حقوق انحصاری خود را در مورد IP قبلی خود حفظ می کند. به علاوه IP توسعه یافته توسط BU یا رد هت، به سازمانی تعلق می‌گیرد که مخترع، کارمند آن سازمان باشد (اگر مخترع، کارمند ردهت باشد، آی پی به رد هت تعلق می‌گیرد و بالعکس).

 هدف فقط این نیست که یک رابطه طولانی با BU ایجاد کنند و با مزایا و جایگاه ردهت، IP‌‌‌‌‌های توسعه یافته تولید کنند (تکنولوژی و سیستم‌‌‌‌‌های رایانش ابری). بلکه برای ایجاد کانالی از دانشجویان فارغ التحصیل شده که می‌خواهند به طور جدی در شرکت کار کنند، نیز استفاده می‌شود.

فراتر از گمان‌‌‌‌‌های معمول نگاه کنید

شرکت‌‌‌‌‌ها دریافته‌اند که استعداد‌های برتر و افراد با استعداد، به تعداد انگشت شماری از دانشگاه‌‌‌‌‌ها محدود نمی‌شود. طبقه بندی کارنگی موسسات آموزش عالی، ۱۰۷ کالج و دانشگاه را به عنوان مشارکت در بالاترین فعالیت تحقیقاتی، شناسایی کرده است. شرکت‌‌‌‌‌ها از منابع غنی که آن‌‌‌‌‌ها ارائه می‌دهند، بهره می‌برند.

به عنوان مثال، کمی بیش از پنج سال پیش، Procter & Gamble به یک مرکز مدل سازی و شبیه سازی توسعه محصول که در دانشگاه سینسیناتی بود، بودجه داد که بر روی پروژه‌‌‌‌‌های پژوهشی مشترک و همکاری در آموزش دانشجویان دکتری تمرکز کنند.

در سال ۲۰۱۵ دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل و غول پزشكي، گلکسو اسمیت کلین، اعلام کردند که یک مرکز درمان، ویژه اچ آی وی و یک شرکت جدید كه به طور مشترک متعلق به آن‌‌‌‌‌هاست، ایجاد کرده‌اند و بر روی كشف درمان برای ایدز تمركز خواهند كرد. یک تیم تحقیقاتی کوچک از گلکسو اسمیت کلین به چپل هیل رفت تا با محققان دانشگاه کارولینای شمالی هماهنگ شوند.

یک زمینه‌ی مشترک در پیمان نامه‌ی عدم افشا پیدا کنید

معمولا رویکرد‌‌‌‌‌هایی که پیمان نامه‌‌‌‌‌های عدم افشا دارند باعث جلوگیری از همکاری‌‌‌‌‌های پربار می‌شود و منجر به سوء تفاهم و سوء ظن در هر دو طرف می‌گردد. شرکت‌‌‌‌‌ها به طور قطع، پیمان نامه‌‌‌‌‌های عدم افشا می‌خواهند تا از دستیابی رقبا به پیشرفت‌‌‌‌‌ها جلوگیری کنند. اما پیمان نامه‌‌‌‌‌ها ممکن است به صورت کلی و عمومی نوشته شود که به نظر می‌رسد اعضای دانشکده را از صحبت در مورد کل زمینه تحقیقاتی با هر کسی به جز نمایندگان شرکت محدود کند (مانند سیستم‌‌‌‌‌های بی سیم و مراقبت‌‌‌‌‌های حاد).‌

علاوه بر این، پیمان نامه‌‌‌‌‌ها معمولا توسط مدیران دانشگاه (نماینده، معاون پژوهشی، مشاور عمومی یا رئیس دانشکده انتقال فناوری) امضا می‌شود، نه اساتیدی که باید تحت قرارداد عمل کنند. این کار به طور بالقوه باعث می‌شود که اساتید سهوا قرارداد را نقض کنند و موجب پایان یافتن یک رابطه طولانی با شرکت شوند.

چگونه میتوان از چنین سوء تفاهم‌هایی جلوگیری کرد؟ اساتید باید بدانند که شرکت‌‌‌‌‌ها به ندرت قصد دارند محدودیت‌‌‌‌‌های کلیدی در کل زمینه‌‌‌‌‌های تحقیقاتی اعمال کنند. همچنین، دانشگاه‌‌‌‌‌ها و کسانی که توافقنامه‌‌‌‌‌ها را امضا می‌کنند باید به اساتید در مورد توافق نامه‌‌‌‌‌ها و هر آنچه مستلزم آن است، توضیح دهند.

شرکت‌‌‌‌‌ها باید موافقت کنند که در جلساتی که با اساتید دارند دقیق باشند و توضیح دهند چه اطلاعاتی در این بحث مطابق با قرارداد محرمانه است. این همان چیزی است که یک شرکت مراقبت بهداشتی اخیرا در دستیابی به توافق با دانشگاه بوستون انجام داده است.

اولین پیش نویس یک توافق نامه، طیف وسیعی از موضوعات عمومی (به عنوان مثال، تشخیص پزشکی) را پوشش می‌دهد. توافق نامه‌ نهایی تصریح می‌کند که شرکت در طی هر جلسه، اساتید اعلام کنند که چه چیزی محرمانه و تحت توافقنامه است.

مجوزهای انعطاف پذیری را در بین شرکت‌‌‌‌‌ها و دانشگاه‌‌‌‌‌ها، توسعه دهید

دانشگاه‌‌‌‌‌ها گاهی فکر می‌کنند که شرکت‌‌‌‌‌ها به دنبال حق ثبت اختراع با نرخ پایین هستند و شرکت‌‌‌‌‌ها اغلب احساس می‌کنند که دانشگاه‌‌‌‌‌ها انتظارات غیر واقعی نسبت به ارزش تجاری ثبت اختراعات دارند. دانشگاه‌‌‌‌‌ها باید تشخیص دهند که یک اختراع، یک محصول نیست. تجاری سازی می‌تواند یک پروسه طولانی و هزینه بر باشد، که توسط شرکت انجام می‌شود و در نهایت همه مجوز IP در محصول‌ نهایی به کار گرفته نمی‌شود.

به طور مشابه، شرکت‌‌‌‌‌ها باید تشخیص دهند هنگامی که یک محصول به صورت تجاری موفق می‌شود، دانشگاه‌هایی که به ثبت اختراعات مورد استفاده در محصول کمک می‌کنند، به طور واضح می‌خواهند پاداش عادلانه‌ای برای مشارکت در این کار دریافت کنند.

خوشبختانه درک هر دو طرف رو به رشد است. مدل ‌‌‌‌‌هایی که در حال ساخت هستند به شرکت‌‌‌‌‌ها اجازه‌ی حق ثبت و داشتن امتیاز آزاد را می‌دهند، همچنین اگر درآمد حاصل از اختراع بیش از آستانه مذاکره باشد، شرکت‌‌‌‌‌ها موظفند امتیاز بیشتر و یا مبلغ خاصی را به دانشگاه‌‌‌‌‌ها پرداخت کنند.

البته، دانشگاه‌‌‌‌‌ها هنوز هم باید مذاکره کنند که چه مدت یک شرکت می‌تواند حق ثبت اختراع بدون تبدیل آن به محصول، قبل از بازگشت حقوق به دانشگاه را داشته باشد، همان کاری که ما با شرکت مراقبت‌‌‌‌‌های بهداشتی فیلیپس انجام دادیم.

یک دانشگاه همچنین باید مذاکره کند که در کدام بخش‌‌‌‌‌های صنعت، شرکت حق استفاده از امتیاز را دارد. به عنوان مثال یک حق ثبت اختراع که به یک شرکت پزشکی داده می شود، ممکن است در رباتیک صنعتی نیز کاربرد داشته باشد. چیزی که یک شرکت لوازم پزشکی هرگز به دنبال آن نیست.

با حسن نیت مذاکره کنید

در بسیاری موارد، یک اختراع ممکن است در یک دستگاه پیچیده که شامل چندین اختراع دیگر است، تعبیه شود. به عنوان مثال، چند صد اختراع در یک تلفن همراه اپل به کار می رود یا حتی چیزی به سادگی سیستم صدا زدن برای تحویل دارو یا دستگاه‌‌‌‌‌های تشخیص طبی هم اینگونه هستند.

تعیین ارزش دقیق ثبت اختراع در چنین محصولاتی، تقریبا غیر ممکن است. چه مقدار از ارزش آیفون در مواد ویژه‌ای است که روی صفحه نمایش آن به کار رفته است؟

به طور معمول، شرکت‌‌‌‌‌ها و دانشگاه‌‌‌‌‌ها در ابتدا توافقی برای شرایط حق امتیاز انجام می‌دهند و هنگامی که محصول واقعی که در آن حق امتیاز به کار رفته پدیدار می‌شود و سطح موفقیت آن در بازار مشخص می‌گردد، توافق نامه را بازنگری می‌کنند.

اما اغلب چنین معاملاتی موجب نزاع در همکاری بین شرکت‌‌‌‌‌ها و دانشگاه‌‌‌‌‌ها می‌شود. دانشگاه ممکن است حس کند که شرکت مبلغی غیر واقعی و بسیار کم ارائه می‌دهد و شرکت ممکن است تصور کند که دانشگاه، آن‌‌‌‌‌ها را در مورد سهم حق ثبت اختراع، فریب داده است.

چنین کشمکش‌‌‌‌‌‌هایی بیشتر در پروژه‌‌‌‌‌های مدل قدیمی که یک بار انجام می‌شود (یک بار با موسسه‌ای در یک پروژه همکاری می‌کنند و بعد از اتمام کار و تولید محصول ارتباط خود را قطع می‌کند) اتفاق میافتد.

زیرا زمانی که یک محصول عرضه می‌شود، شرکت دیگر کارهای خود را با دانشگاه در میان نمی‌گذارد. بر اساس مدل جدید همکاری، پیش بینی می‌کنم کمتر این اتفاق بیفتد. هیچ یک از طرفین نمی‌خواهند روابطی را که در بلندمدت می‌تواند برای هر دو طرف بسیار ارزشمندتر از یک بخش IP باشد، به خطر بیندازد.

همکاری بین شرکت ها و دانشگاه ها، طبقات متفاوت فرهنگی را به هم متصل کنید

فرق بین توسعه تجاری و تحقیقات اولیه، به طور سنتی به عنوان یک تعریف تفاوت بین ارزش‌‌‌‌‌های فرهنگی سازمانی و فرهنگ دانشگاهی است.

فرهنگ دانشگاهی، پیشرفت دانش و آموزش نسل بعدی دانشمندان، بدون توجه به سود است. با این حال، در سال‌‌‌‌‌های اخیر هر دو طرف با هم متحد شده‌اند تا با ایجاد تعادل بین فرهنگ‌‌‌‌‌ها ماموریت خود را به اتمام برسانند.

شرکت‌‌‌‌‌ها به طور فزاینده‌ای متوجه شده‌اند که اگر بهترین و برترین استعدادها را جذب کنند، مجبورند سازمان‌‌‌‌‌های هدفمند و هم‌تراز با ارزش‌‌‌‌‌های معنادار کاری به وجود آورند. به طور مشابه، دانشگاه‌‌‌‌‌ها نقش خود را فراتر از آموزش و تحقیق خالص می‌دانند و به چالش‌‌‌‌‌های اجتماعی و رشد اقتصادی کمک می‌کنند.

دانشگاه ایالتی آریزونا یکی از پر‌آوازه‌ترین دانشگاه‌‌‌‌‌ها در این زمینه است. برای مثال، دانشگاه مهندسی آن بر کشف، طراحی، نوآوری، کارآفرینی و تاثیر اجتماعی تاکید دارد.

بیشتر بخوانید: معادله نوآوری چیست و چگونه از آن استفاده کنیم؟

در موسسه کنت لوتن (Kenneth Lutchen)، آنها برنامه خود را حول مفهوم ایجاد مهندسان اجتماعی که از بنیان مهندسی خود برای بهبود جامعه استفاده می‌کنند، ایجاد کرده‌اند. به جای اختلاف بر سر اینکه آیا بالاترین اولویت باید سود باشد یا دانش به خاطر دانش، شرکت‌‌‌‌‌ها و دانشگاه‌‌‌‌‌ها می‌توانند بر سر مفاهیم مشترک و منافع مشترکی که دارند، در کنار هم قرار بگیرند و همکاری کنند.

نمونه: همکاری دانشگاه بیرمنگام با باغ‌وحش توای کراس

سخن پایانی

شرکت‌‌‌‌‌ها و دانشگاه‌‌‌‌‌ها از همکاری بلند مدت سود می‌برند. شرکت‌‌‌‌‌ها، زمانی که بودجه‌‌‌‌‌های تحقیق و توسعه به طور گسترده‌ای تحت فشار است، می‌توانند دسترسی بیشتری به تحقیقات تازه و استعدادهای علمی پیدا کنند. دانشگاه‌‌‌‌‌ها، هنگامی که بودجه‌‌‌‌‌های دولت کاهش می‌یابد، دسترسی بیشتری به حمایت‌‌‌‌‌های مالی در تحقیقات پیدا می‌کنند. مهم‌تر از همه، جامعه از جریان پیشرفت‌‌‌‌‌های غیر قابل تصور در علوم زیستی، مهندسی پزشکی، ارتباطات، علوم زیست محیطی، هوش مصنوعی و موارد دیگر، سود خواهد برد که به طور چشمگیری باعث بهبود زندگی هر فرد خواهد شد.

منبع: Harvard Business review